„Racja, racja, złote słowa”
Zgodnym chórem wykrzyknęły:
Leszno, Kacza, Karolkowa
I do pracy wnet się wzięły.
Kiedy nowy świt się zbudził
I rozświetlił nocne mroki
W osłupienie wprawił ludzi,
Wywołując wśród nich szoki.
Patrzą z okien w ulic stronę
Jeszcze dosyć wczesnym ranem,
Nagle widzą, że są one
Wzdłuż i wszerz powyginane.
Stoją auta i tramwaje
W niebywale długim rzędzie,
Wyjść się z domu też nie daje,
Bo chodniki krzywe wszędzie.
Pierwszy raz się taki wysyp
Zdarzył zdarzeń niewesołych,
Tylko cieszą się urwisy,
Bo nie muszą iść do szkoły
Chaos wielki zapanował,
Wszyscy wokół zaskoczeni,
Oburzenia padły słowa,
Kto tak wszystko mógł odmienić ?
Nagle zgłosił swe żądania
Ktoś z pobliskiej kamienicy
By po pomoc bez wahania
Do Urzędu iść Dzielnicy.
Poszli ludzie więc powoli
Po chodnikach pokrzywionych,
Tam, gdzie gmach Dzielnicy Woli
Stał, na szczęście, niewzruszony.
Wchodzą wszyscy w wielkim tłumie
I do Pani Burmistrz krzyczą:
„Niech nas pani poratuje,
Coś się stało dziś ulicom !
Jezdnie całe poskręcane,
Asfalt na nich wybrzuszony,
Wjechać już się nie da na nie,
Nic nie jeździ w żadne strony !”
Pani Burmistrz zamyślona
Marszczy czoło nieustannie,
Cudu przecież nie dokona,
Jak tu znaleźć rozwiązanie ?
Tłum gęstnieje i narasta
Przerażonych, drżących, bladych
Chyba zeszło się pół miasta,
Oczekując szybkiej rady.
Niecierpliwić się zaczyna
Grono tu stłoczonych ludzi,
Dramatyczna trwa godzina,
Nagle dzwoni jakiś budzik.
Sen przerywa wczesnym rankiem,
Dźwiękiem swym otwiera oczy,
Które widzą przez firankę,
Że dzień nowy w życie wkroczył.
Panią Burmistrz zbudził wcześnie,
Która z ulgą pomyślała,
Że na szczęście tylko we śnie
Ta historia miejsce miała.