Kret Hieronim

1.
Był raz sobie kret Hieronim,
Który wzrok miał nie najlepszy,
Co by nie powiedzieć o nim,
On się raczej nie polepszy.

2.
Więc dlatego z tej przyczyny
Kret pod ziemią wciąż przebywał,
W ciemnych wnętrzach tej krainy
Labirynty dróg odkrywał.

3.
Tam wzrok dobry być nie musi,
Wszędzie ciemno, niewyraźnie,
Kret miał jednak jeden plusik:
Był nim węch wspaniały właśnie.

4.
Może czasem nie dowidział
Tego, kogo tam spotykał,
Lecz powąchał i już wiedział,
Kto pojawia się, kto znika.

5.
Niedaleko gniazdo swoje
Założyła też nornica,
Miała piękne trzy pokoje,
Gniazdem każdy się zachwycał.

6.
Wszystko lśniło tam czystością:
Stół i krzesła, półki, szafki,
Podziwiały to z zazdrością
I dżdżownice, i szczypawki.

7.
Lecz najbardziej uwielbiała,
Ta niezwykła tak nornica,
Pluskać się w łazience cała
W wielkiej balii, jak donica.

8.
Powiem jeszcze to, że ona
Nazywała się Natalia,
Choć lubiła tkwić w salonach,
To ważniejsza była balia.

9.
Każdy byłby dzień stracony
Dla czyściutkiej tak Natalii,
Gdyby wejść nie mogła ona
Do wspaniałej swojej balii.

10.
Jej znajomi już wiedzieli,
Że żelazna to zasada:
Gdy Natalia jest w kąpieli,
Lepiej wizyt jej nie składać.

11.
Bo nie lubi, wręcz nie znosi,
Że gdy sobie w balii siedzi,
Jakiś gość się nagle wprosi
Bez najmniejszej zapowiedzi.

12.
Wtedy cała rozdrażniona
W stan nerwowy wnet się wprawia,
Bo też nie wie, czy też ona
Ma się pluskać, czy rozmawiać.

13.
Do nornicy dnia pewnego
Kret się wybrał w odwiedziny.
Lecz mu, nie wie nikt dlaczego,
Pomyliły się godziny.

14.
Śmiało wchodzi wprost do gniazda,
Chcąc uścisnąć dłoń Natalii,
Lecz wzrok słaby nie dął poznać,
Że nornica siedzi w balii.

15.
Gdy dostrzegła Hieronima.
Aż stanęła na dwóch łapach,
Lecz nie mogła się utrzymać,
Ani czegoś obok złapać

16.
Więc runęła wprost przed siebie,
Głową balii dno przebiła,
Gwiazdy w oczach, jak na niebie,
W takiej chwili zobaczyła.

17.
Woda z balii popłynęła
Po łazience w każdy kącik,
Złość Natalii górę wzięła,
Bo Hieronim spokój zmącił.

18.
Balia cała jest dziurawa
I łazienka tonie w wodzie,
Przykra to dla kreta sprawa,
Która się nie zdarza co dzień

19.
Więc przeprasza kret Natalię,
Za tak nagłą tę wizytę,
Mówi, że odkupi balię
I osuszy wszystko przy tym.

20.
Rusza w długą sam wyprawę,
By poszukać w okolicy
Tego, co załatwi sprawę:
Nowej balii dla nornicy.

21.
Ponad ziemię więc wychodzi
I nie zraża się złym wzrokiem,
Duch odwagi w nim się rodzi,
Idzie raźno krok za krokiem.

22.
Trudno mu by było szukać,
Słabo widząc, takiej balii,
Do lekarza zatem puka,
Który wrócił z Australii.

23.
Tam przebywał na praktyce
Przez dni długich chyba trzysta,
Dzięki temu w okolicy
Dziś to znany okulista.

24.
Opowiedział okuliście
Kret Hieronim swą przygodę,
Chcąc, by lekarz, oczywiście,
Okulary dał na drogę.

25.
Kiedy dzięki okularom
Wzrok wyraźnie się poprawi,
Kret nornicy z sierścią szarą
Nową, piękną balię sprawi.

26.
Lekarz zbadał Hieronima
I wypisał mu receptę,
Trochę w ręku ją potrzymał,
Po czym rzekł zachrypłym szeptem:

27.
„Proszę z tą receptą zmierzać
Zaraz prosto do apteki,
Tam zobaczyć można jeża,
Co sprzedaje różne leki.

28.
Oprócz nich też okulary
Ma w aptecznym swoim składzie,
Wszystkie wzory i rozmiary,
Więc na pewno dobre znajdzie”.

29.
Kret posłuchał okulisty,
Za pięć minut był w aptece
I po chwili w szkiełkach czystych
Mógł już wiedzieć znacznie więcej.

30.
Zaraz udał się pospiesznie
Wprost do sklepu tuż za rogiem
I choć było dosyć wcześnie,
Już sprzedawca stał za progiem.

31.
Pyta zaraz go Hieronim,
Czy tu balię kupić może,
Z klepek buku lub jabłoni
W naturalnym drzew kolorze.