1.
W pewnym lesie gęstym, starym,
Gdzie po ziemi pełza pnącze,
Wyszedł sobie z jakiejś szpary,
W cieniu wielkich drzew pajączek.

2.
Spojrzał w prawo, spojrzał w lewo,
Czy ktoś wrogi się nie zjawia,
Chciał się wspiąć na stare drzewo,
By z dzięciołem porozmawiać.

3.
Choć był drobny, jak kruszyna,
Doskonale sobie radził,
Umiał skrywać się w gęstwinach
I czasami coś doradzić.

4.
Trzeba bowiem wszystkim wiedzieć,
Że był bardzo uzdolniony
I pomagał innym w lesie,
Gdy ktoś problem miał złożony.

5.
Mimo że miał sił niewiele,
Bardzo chętny był do pracy,
Lubił wąchać leśne ziele,
A na imię miał Ignacy.

6.
Raz do tego lasu weszła
Mała Zosia dość ciekawska,
Po wąziutkich dróżkach przeszła,
Chciała znaleźć ptasie gniazdka.

7.
Tak po dróżkach tych chodziła,
Lecz spostrzegła po godzinie,
Że w tym lesie zabłądziła,
Zagubiła się w gęstwinie.

8.
Siadła sobie na pniu starym
I bezradna cicho płacze,
Nagle patrzy – pająk mały
Na jej drobną rączkę skacze.

9.
Aż krzyknęła, nie udając,
Z przestraszoną mocno miną,
Bo myślała, że ten pająk
Chce ją opleść pajęczyną.

10.
Spojrzał jej Ignacy w oczy
I tak mówi: ”Dużo mogę,
Ja udzielę ci pomocy,
Odnajdziemy razem drogę.

11.
Tak więc, Zosiu, otrzyj łezki
I chodź ze mną przez gęstwiny,
Pokonamy leśne ścieżki
Zanim minie pół godziny.”

12.
Zosia stale zadziwiona,
Myśli, kim jest ten Ignacy,
Że zna drogi i imiona,
Że tak wiele w lesie znaczy.

13.
Cienką główkę ma i nóżki,
Ale serce w nim ogromne,
Biegnie śmiało poprzez dróżki,
Choć wymiary ma dość skromne.

14.
A zagrożeń w lesie takim
Jest doprawdy co niemiara,
Są drapieżne groźne ptaki,
Lisy, wilki, łoś w szuwarach.

15.
Oprócz tego niedźwiedź gruby,
Który stale głodny chodzi,
Głos potężny ma, jak z tuby,
Lepiej w drogę mu nie wchodzić.

16.
Lecz pajączek śmiało biegnie,
Za nim Zosia wolno kroczy,
Czy się zwierza nie przelęknie,
Gdy zobaczy dzikie oczy ?

17.
Brną przez pnącza rozrośnięte,
Które wchodzą im pod nogi,
Nagle zjawia się po dębem
Jeleń, co ma wielkie rogi.