1.
Był raz stwór Midurem zwany,
W ludzką skórę przyodziany.
Lecz czy to był właśnie człowiek,
Tego to się nikt nie dowie.

2.
Nos miał długi i sterczący,
W końcu nosa pieprzyk tkwiący,
Zmarszczkę jedną w ust kąciku,
Nie wydawał żadnych krzyków.

3.
Włoski trzy na czubku głowy,
Wielkie oko, jak u krowy,
Jeszcze zmarszczki trzy na nosie,
Oto cech Midura osiem.

4.
Ktoś zapyta: „Tylko tyle ?”
To dlatego, że profilem
Zawsze Midur się ustawiał,
Czym niemały problem sprawiał.

5.
Każdy bowiem był ciekawy,
Czy z Krakowa, czy w Warszawy,
Jak wygląda zaciemniona
Jego twarzy druga strona.

6.
Z obu stron go otaczali
I ci duzi, i ci mali,
Lecz, o dziwo, chociaż chcieli,
Drugiej strony nie widzieli.

7.
Dnia pewnego, chyba z Marek
Trafił Midur na bazarek,
A tam ludzi całe mrowie,
Aż się kręcić może w głowie.

8.
U Midura się nie kręci,
Bo ten bazar tak go nęci,
Że w tłum ludzi wnet się wplątał
I na boki się rozgląda.

9.
A w tym tłumie, moi mili,
Również tacy się zjawili,
Co szczególne z nich postacie,
Już za moment ich poznacie.

10.
Pierwsza – Babka Jo o twarzy,
Która nie pozwala marzyć,
Bo wygląda bardzo srogo,
Ogarniając wszystkich trwogą.

11.
Może krzyczeć bez umiaru,
Cały postrach to bazaru,
Lemoniadą się pokrzepia
I do wszystkich się przyczepia.

12.
„Czemu stragan pani Marty
Dziś tak późno jest otwarty ?
A dlaczego u Stefana
Marchew jakaś poszarpana ?

13.
Pani Zuzo, marny puchu,
Po co ci ten kolczyk w uchu ?
Handluj lepiej swym towarem,
Tu jest bazar, nie kabaret !”

14.
Gdy głos Babki brzmiał z oddali,
Prawie wszyscy się chowali,
Bo też wiedział bazar cały,
Że to nie czas na pochwały.

15.
Z Babką Jo nikt nie zadzierał,
Bo też była, jak generał,
Ostra, twarda, nie jak z waty
I nosiła dwa granaty.

16.
Wciąż krzyczała do kramarzy:
„Niech nikt z was się nie odważy
Mojej się sprzeciwiać woli,
Pozna bowiem smak niedoli.

17.
No znieść tego, to nie mogę,
Kiedy ktoś mi wchodzi w drogę,
Więc uprzedzam, nie żartuję,
Granatami poczęstuję.

18.
A do tego, nie przypadkiem,
Z pistoletu, na dokładkę,
Mogę jeszcze oddać szereg
Celnych strzałów na deserek”.

19.
Ludzie, chcąc mieć święty spokój,
Ustawiali się gdzieś z boku,
Babka Jo zaś dumna cała
Środkiem dróżek kursowała.

20.
Gdy się przed nią Midur zjawił,
W osłupienie Babkę wprawił,
Bo, choć sporo lat już miała,
Nigdy jego nie widziała.

21.
A tu wspomnieć jeszcze trzeba,
Że przy Babce prawie nieba
Sięgał Midur tak po prostu,
Bo miał ze trzy metry wzrostu.

22.
Babka, stojąc na obcasach,
Gdzieś sięgała mu do pasa,
Więc komicznie wyglądało
Z dużym ciałem małe ciało.

23.
Midur stanął i spogląda,
Jakby ktoś mu nogi splątał,
Na centymetr się nie ruszy,
Tylko mruga okiem dużym.

24.
Babka Jo też obserwuje,
Czy do boju się szykuje ?
Albo myśli, skąd się wzięło
Takie stwora arcydzieło ?

25.
Midur jednak żądny wrażeń
Patrzy dalej po bazarze
I dostrzega inną postać,
Którą tu musicie poznać.

26.
To jest Bubu jasnogłowa,
Postać dosyć zagadkowa,
Co od świtu po kolację
Stale wpada w medytacje.

27.
A do tego, los tak sprawia,
Że i jogę też uprawia,
Więc czasami w transu szponach
Bywa mocno zakręcona.

28.
Teraz przyszła kupić sobie
Rękawiczki białe obie,
Bo gdy przyjdzie mroźna zima,
Medytacji nie wytrzyma.

29.
Ona również zaskoczona,
Z zamyślenia wyzwolona,
Wolno po bazarze kroczy
I w Midura wlepia oczy.

30.
Parę minut trwa ten nowy
Wspólny kontakt ich wzrokowy,
Midur w Bubu zapatrzony,
Ona w niego z drugiej strony.

31.
Zaraz rodzi się pytanie:
„Co tu się za chwilę stanie ?
Czy tak będą trwać do nocy,
Czy też Babka Jo tu wkroczy ?

32.
Lecz nie dane jest tu wcale
Tkwić, jak drzewa, w miejscu stale
I w bezruchu tak pozostać,
Bo się zjawia nowa postać.

33.
To na bazar po kubraczek
Przyszła sobie Miss Świstaczek,
O brwi gęstych długiej linii
I blond włosach, jak bogini.

34.
Miała plany na wieczorek
W nowy przywdziać się ubiorek,
A tu nagle przy ubraniach
Twarz Midura się wyłania.

35.
Miss Świstaczek też się dziwi,
Twarz gładziutką nieco krzywi,
Bo przed oczy jej tu wpadło
Trzymetrowe to dziwadło.

36.
Z tłumu teraz się wyłania
Niunio – piłkarz z powołania,
Który, chociaż jest juniorem,
Doświadczenie ma już spore.

37.
Niesie piłkę w jednej ręce
I zadziwia się tak wielce,
Że aż cierpnie na nim skóra,
Bo zobaczył twarz Midura.

38.
Midur zaś bez słowa stoi,
Zdołał wszystkich uspokoić,
Bo w wyniku takich zdarzeń
Ustał gwar tu na bazarze.

39.
Stoi więc w Midura cieniu
Cały ludzi tłum w milczeniu,
Lecz nie wiedzą, że ta postać
Chce po prostu ich zapoznać.

40.
Jak tu jednak go zrozumieć,
Midur mówić wszak nie umie,
Jego cała, własna mowa,
To jednie są dwa słowa.

41.
„Mniam, mniam, mniam, mniam” – pierwsze słowo,
Po nim „i, i, i” – to nowość,
Dla tych zgromadzonych ludzi
To niepokój może wzbudzić.

42.
Bo jak rano i wieczorem
Porozumieć się z tym stworem ?
Jak tu trzeba się zachować,
Kiedy mówi wciąż dwa słowa ?

43.
Taki język trzeba zbadać,
Co się tylko z dwóch słów składa,
Tylko, jak go poznać mamy,
Gdy nikomu jest nieznany ?

44.
Dziwny powstał więc obrazek:
Ludzi tłum tu na bazarze,
W samym środku nietypowy
Stoi Midur trzymetrowy.

45.
Kłopot wszystkim wokół stwarza,
Tylko „mniam, mniam, i ,i ,i” – powtarza,
Nie pojmują ludzkie głowy
Takiej midurowej mowy.

46.
Wtem przerywa to milczenie
Naszej czwórki wystąpienie.
Babka z trójką krzyczą chórem:
„Zróbmy wreszcie coś z Midurem !”.

47.
Babka Jo tak proponuje:
„Niech z nas ktoś mu przygotuje
Jakieś łóżko lub posłanie,
Aby się położył na nie

48.
I odpoczął po podróży,
Pewnie się porządnie znużył,
Bardzo by mu się przydało
Złożyć swoje długie ciało”.