1. LAMPART
1.
Pewien lampart
Kiedyś tam wpadł,
Gdzie był dół i w nim się zapadł,
Co ciekawe, że ten dół on sam wykopał.
Chciał, by w niego
Wpadł struś Egon,
Wtedy dopiął on by swego
I biednego strusia chętnie skonsumował.
Refren:
Rzekł mu wtedy lew: „Lamparcie,
Tak starałeś się zażarcie,
By jedzenie sobie zdobyć
I się przy tym nie narobić.
Lecz gdy pod kimś dół ktoś tworzy,
Może w planach swych przedobrzyć,
Bo przysłowie nam powiada:
„Kto dół kopie, sam tam wpada”
2.
Lampart siedzi
I się biedzi,
W dole mija mu dzień trzeci
I nie widać szansy, by się stąd wydostać.
Wyje strasznie,
Może właśnie,
Nim świat cały znowu zaśnie,
Z dołu go wciągnie jakaś zbawcza postać.
Refren:
Rzekł mu wtedy lew: „Lamparcie,
Tak starałeś się zażarcie,
By jedzenie sobie zdobyć
I się przy tym nie narobić.
Lecz gdy pod kimś dół ktoś tworzy,
Może w planach swych przedobrzyć,
Bo przysłowie nam powiada:
„Kto dół kopie, sam tam wpada”

2. ŚWISTAK
1.
Pewien świstak
Chciał pogwizdać
I sędziować meczów trzysta,
Bo nikt przecież gwizdać pięknie tak nie umie.
Gdy rozkaże:
„Grać, piłkarze!”
To dostarczy widzom wrażeń,
Kiedy dźwięk świstaka gwizdka zabrzmi w tłumie.
Refren:
Choć ma świstak piękne plany,
To na klęskę jest skazany,
Bo sam gwizdek, to za mało,
By się sprawnie sędziowało.
Spory problem tu powstaje,
Co rozwiązać się nie daje
I przynosi same troski:
Trzeba skończyć kurs sędziowski.
2.
Świstak wpada
I powiada:
„Mecz się świetnie zapowiada,
Więc go mogę zaraz chętnie posędziować,
Jestem gotów
Bez kłopotów
Dać wam pokaz moich wzlotów,
Niech was o to już nie boli głowa”.
Refren:
Choć ma świstak piękne plany,
To na klęskę jest skazany,
Bo sam gwizdek, to za mało,
By się sprawnie sędziowało.
Spory problem tu powstaje,
Co rozwiązać się nie daje
I przynosi same troski:
Trzeba skończyć kurs sędziowski.

3. SANDACZ
1.
Pewien sandacz
Chciał, by zbadać,
Czy się stawy da zakładać
Dla zrodzonych w dużych rzekach małych rybek.
W nurcie rzecznym
Niebezpiecznym,
Pełnym wirów, czasem wstecznym,
Może ciężkie chwile przeżyć ten narybek.
Refren:
Sandacz bardzo jest ambitny,
Wśród wszelakich ryb wybitny,
Lecz niewiele zdziałać może,
Kiedy nikt mu nie pomoże.
Ryby myślą, kto wśród trawy
Zechce wybudować stawy,
Mogą tylko żyć nadzieją,
Przecież mówić nie umieją.
2.
Sandacz pływa,
Szefa zgrywa,
Wciąż pewności mu przybywa,
Coraz śmielej pragnie spełnić obietnice.
Wodę burzy,
Aż się kurzy,
W bezustannej jest podróży,
Chce z ideą swą zapoznać ryb ławice.
Refren:
Sandacz bardzo jest ambitny,
Wśród wszelakich ryb wybitny,
Lecz niewiele zdziałać może,
Kiedy nikt mu nie pomoże.
Ryby myślą, kto wśród trawy
Zechce wybudować stawy,
Mogą tylko żyć nadzieją,
Przecież mówić nie umieją.

4. PELIKAN
1.
Pewien pelikan
Ryb się nałykał,
Pod dziobem je poutykał
W swej przepastnej torbie, niby wielkie wole.
Tak mówi sobie:
„Pasztet nich zrobię,
Tylko ich trochę oskrobię,
Potem pasztet ten postawię na mym stole”.
Refren:
Lecz przekorny los to sprawił,
Że pelikan się udławił,
Wszystkie pióra w mig nastroszył
I ogromny dziób otworzył.
Ryby nagle wyzwolone
Znikły, każda w swoją stronę,
Pelikanem teraz gardzą,
Bo łakomy był za bardzo.
2.
Pelikan wściekły,
Ryby uciekły,
Z dzioba wraz z wodą wyciekły
I znikły zaraz w rzeki mętnych odmętach.
Pelikan widzi,
Że ryb nie chwyci,
Z pasztetu wyszły więc nici,
O swoim błędzie będzie długo pamiętał.
Refren:
Lecz przekorny los to sprawił,
Że pelikan się udławił,
Wszystkie pióra w mig nastroszył
I ogromny dziób otworzył.
Ryby nagle wyzwolone
Znikły, każda w swoją stronę,
Pelikanem teraz gardzą,
Bo łakomy był za bardzo.

5. FLAMING
1.
Pewien flaming
Znalazł czajnik,
Który leżał obok stajni
I od razu on flaminga wręcz zachwycił.
Ptak różowy
Skarb ten nowy,
Tak błyszczący, tak twarzowy
Zaraz długim dziobem zręcznie sobie chwycił.
Refren:
Lecz go w górę podniesienie
Graniczyło już z marzeniem,
Bo ten czajnik był mosiężny,
Ciężar zatem miał potężny.
Pręży flaming długą szyję,
Ale skarbu nie ukryje,
Nawet i z pomocą braci
Skarbca swego nie wzbogaci.
2.
Jest dość rano,
Flaming stanął
I nie daje za wygraną,
Skarb mosiężny trąca długim, cienkim dziobem,
Nie na żarty
Jest uparty,
Lubi grać w otwarte karty,
Szuka, jakim czajnik chwycić by sposobem.
Refren:
Lecz go w górę podniesienie
Graniczyło już z marzeniem,
Bo ten czajnik był mosiężny,
Ciężar zatem miał potężny.
Pręży flaming długą szyję,
Ale skarbu nie ukryje,
Nawet i z pomocą braci
Skarbca swego nie wzbogaci.

6. SIKORKA
1.
Pewna sikorka,
Jak profesorka,
Umiała mówić o korkach,
Więc wygłaszała w lesie długie wykłady.
Tam w każde wtorki
Słowa sikorki
Sławiły wszelakie korki,
W których sikorka nie znajdowała wady.
Refren:
Na wykłady w takie wtorki
Przynosiła cztery worki,
I chwaliła się przed lekcją
Korków piękną swą kolekcją.
Lecz przez mowy te natrętne
Wszyscy mieli miny smętne,
Gdy wśród lasu w drzew koronach
Brzmiał jej głos w tych samych tonach.
2.
Mieszkańcy lasu
Nie mieli czasu,
Więc umykali zawczasu,
Znikając w jakiejś mało znanej gęstwinie,
Ale wciąż ona
Nie zniechęcona,
W zapale swoim natchniona,
O korkach lubić mówiła wciąż jedynie.
Refren:
Na wykłady w takie wtorki
Przynosiła cztery worki,
I chwaliła się przed lekcją
Korków piękną swą kolekcją.
Lecz przez mowy te natrętne
Wszyscy mieli miny smętne,
Gdy wśród lasu w drzew koronach
Brzmiał jej głos w tych samych tonach.

7. PADALEC
1.
Pewien padalec,
Ścieżek bywalec,
Chciał kupić drogowy walec,
Aby wyrównać na dróżkach leśnych ziemię.
Miał dosyć tego
Marszu ciągłego,
Gdy czuł wciąż coś nierównego,
Bo mu raniły ciągle ciało korzenie.
Refren:
Choć ambitny był padalec,
Nie dla niego przecież walec,
Bo on chyba dobrze czuje,
Że sam nim nie pokieruje.
Oprócz tego, na dodatek,
Musi dostać niezły datek,
Bo pieniędzy trzeba wiele,
By być walca właścicielem.
2.
Musiał padalec
Więc pełzać stale
Po nierównościach wytrwale,
Dlatego zawsze był w dość kiepskim humorze.
Przez te korzenie
Miał odparzenie,
Przez co odczuwał pieczenie,
Odczuwał ulgę, gdy wpełzał sobie w zboże.
Refren:
Choć ambitny był padalec,
Nie dla niego przecież walec,
Bo on chyba dobrze czuje,
Że sam nim nie pokieruje.
Oprócz tego, na dodatek,
Musi dostać niezły datek,
Bo pieniędzy trzeba wiele,
By być walca właścicielem.

8. KOLIBER
1.
Pewien koliber,
Znawca trzech liter,
Machania skrzydłami lider,
Przechwalał wszędzie się swą niezwykłą wiedzą:
„Ja jestem szczery,
Te trzy litery,
Które znam dni chyba cztery,
Głęboko w głowie utknęły i tam siedzą”.
Refren:
Plotkowały inne ptaki,
Że to spec nie byle jaki,
To koliber z wyższej sfery,
Skoro aż trzy zna litery.
My – to ptaki nieszkolone,
Lepiej w pola iść zielone
Lub na miejskie wkroczyć skwery,
Niepotrzebne nam litery.
2.
Piał w niebogłosy,
Bo nie miał dosyć,
Gdy latał, gdzie rosły kłosy
I słońce jasne swe promienie w dół słało.
Duma go cała
Wręcz rozpierała,
Aż drgawek dostawał ciała,
Że umiał taką w nauce zdobyć dbałość.
Refren:
Plotkowały inne ptaki,
Że to spec nie byle jaki,
To koliber z wyższej sfery,
Skoro aż trzy zna litery.
My – to ptaki nieszkolone,
Lepiej w pola iść zielone
Lub na miejskie wkroczyć skwery,
Niepotrzebne nam litery.